ขอให้บทความนี้เป็นของขวัญให้คุณสอง คงเป็นบทความที่ยาวที่สุดใน blog นี้แล้วหละมั้ง

จะเริ่มต้นเขียนอย่างไรดีนะกับความรักครั้งนี้ นอนคิดอยู่หลายคืน เลยคิดว่าถ้าเราเขียนไดอารี่เล่า ๆ เหมือนหนังเรื่อง คิดถึงวิทยา ก็คงน่าจะสนุกดี อ่านกี่ทีก็คงไม่รู้เบื่อ ค่อย ๆ นึกภาพย้อนกลับไปเรื่อย ๆ มาเริ่มกันเลยดีกว่า

30 มิถุนายน 2553 – งาน Social Media Day ณ Bug&Bee ถนนสีลม

เพื่อน ๆ ในวงการ Social Media มารวมตัวกันมากหน้าหลายตา เราได้เจอชายหนุ่มหน้าตี๋นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันด้วยความที่ที่นั่งมีจำกัด ต่างคนมองกันไปมองกันมา แนะนำตัวกับเพื่อน ๆ สังเกตว่าทำไมชายคนนี้หน้าแดง เขิน แอบมอง แถมหยิบขวดน้ำเปล่าที่เราซื้อมาไปรินดื่มแก้วตัวเองด้วย “คุณคะ ๆ นี่ขวดน้ำดื่มดิชั้นนะคะ”

สรุปสุดท้ายก็ถ่ายภาพหมู่เป็นที่ระลึก พร้อมความรู้สึกแปลก ๆ ระหว่างขับรถกลับบ้าน

หลังจากนั้นก็ติดต่อพูดคุยกันผ่าน Twitter Direct Message และ Gtalk อยู่เดือนกว่า มีความรู้สึกแน่ชัดแล้วว่า “ผู้ชายคนนี้ต้องจีบเราชัวร์55” เพราะมีคำเชิญว่า “อยากปรึกษาเรื่อง E-Business ที่คุณทำงานอยู่ เราไปทานข้าวกันไหมครับ…ชาบู….” เราเพิ่งรู้ทีหลังว่า คำว่าชาบูใช้เพื่อจบประโยค สำหรับคนที่ไม่ค่อยมั่นใจตัวเองสักเท่าไหร่ เหมือน ถอนหายใจเฮือกๆๆๆ

แต่เราก็รับคำไปทานชาบูที่ มามาดูบายเธอ สาขาสาทร เป็นครั้งแรกที่ได้ทานอาหารร่วมกัน 2 คน คุณสองบริการเป็นอย่างดี

 

ไปรับ-ส่งสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อเดินทางไปทำงานที่สิงคโปร์

วันนั้นคุณสองมารับตอนตี 3 กว่า ๆ เจอม่าม้า เชิญเข้าบ้านมาทานข้าวต้ม ดูสีหน้าคุณสองตื่นกลัวมาก ไม่คิดว่ามารับตี 3 จะมีคุณแม่ผู้ใจดีตื่นตี 2 มาทำกับข้าวให้ลูกทานก่อนเดินทาง คุณสองทานข้าวไปก็มองหน้าเราไป เมื่อทานเสร็จก็ขับรถไปส่งสุวรรณภูมิเป็นที่เรียบร้อย .. เป็นครั้งแรกที่ได้เจอม่าม้า

 

พาไปเดินห้าง ดูหนัง นั่งทำงาน Starbucks

อ่อ วันหยุดก็มีพาไปเดินห้าง ดูหนัง ดูนู่นนี่ไปเรื่อย แล้วก็ชอบไปนั่งทำงานที่ Starbucks บางครั้งเราก็เบื่อ ๆ ทำไมคนนี้ต้องเดินตามตลอด กลัวหายหรืออย่างไร ก็เลยรู้สึกไม่ชอบใจอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป คำที่เราจดจำได้คือ “ยุ้ยตั้งกำแพงไว้สูงมาก ผมจะพยายามทลายกำแพงนั้นลงให้ได้”

ตุ๊กตาหมี Huggin Bear

จำได้ว่าดูหนังเรื่อง Toy Story3 ด้วยกันแล้วชอบหมีสีชมพูมาก ๆ หมีชอบกอด คุณสองก็ Surprise ไปซื้อมาให้ ในขณะที่เราก็ไปซื้อมาเอง สรุป มีหมีแบบนี้อยู่ที่บ้านเหมือนกันเด๊ะ ๆ 2 ตัว (แต่ตอนนี้บริจาคไปหมดแล้ว)

โทรเช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน

คุณสองชอบโทรศัพท์มาคุยเล่น และไม่ยอมวางสายเสียด้วย จำได้เลยว่าตอนนั้นยังทำงานที่ตึก SM Tower สนามเป้า ทุกเช้าขับรถอยู่ ก็จะต้องคุยกัน กลางวัน เย็น เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา บางทีเราก็แอบหงุดหงิดว่า ทำไมต้องคุยกันบ่อย คุยกันนานขนาดนี้

 

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เปิดโอกาสให้ตัวเอง พร้อมที่จะเพื่อนกันตลอดไป

เมื่อดู ๆ กันไปสักพักเป็นเวลากว่า 3 เดือน จู่ ๆ ก็เริ่มมีความรู้สึกขาดอิสระ ไม่เป็นตัวของตัวเอง เพราะคุณสองดูจู้จี้เกินไป ห่วงใยเกินเหตุ จึงตัดสินใจโทรไปบอกว่า เป็นเพื่อนกันเถิดหนา สบายอุรากว่าเยอะเลย … ในใจเราก็คิดว่า คุณสองคงเศร้าแน่ ๆ แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อความคิดและทัศนคติไม่ตรงกัน

คุณสองพูดสั้นๆ “ยุ้ย จำไว้นะ ต่อให้ไม่ได้คบกันอย่างไร ผมจะไม่มีวันทำร้ายคุณ หรือ คิดไม่ดีกับคุณเป็นอันขาด”

 

เป็นเพื่อนกัน เจอกันตามงานสัมมนาต่าง ๆ 

แม้คุณสองจะไม่ได้มาคอย Take Care เหมือนเก่า ต่างคนต่างไปใช้ชีวิต ไปตามหารักแท้กันต่อไป แต่เรามีจุดเชื่อมโยงกัน นั่นคือ งานสัมมนา งานที่แบรนด์ในโซเชียลมีเดียเชิญ และก๊วนเพื่อน #twtthon #triptwt ที่เป็นแกงค์เดียวกัน ไปไหนไปกัน

 

 

ไม่มี GPS ไม่รู้ถามใครดี

“คุณสองคะ ที่นี่ไปอย่างไร ช่วยอธิบายเส้นทางหน่อย” เป็นคำพูดที่คุณสองคงจะได้ยินบ่อย ๆ ตลอดระยะเวลาที่เป็นเพื่อนกันหลายปีที่ผ่านมา ถ้ามีสายเข้ามาจาก @pakada ก็อาจจะมีอยู่เรื่องเดียว คือ ถามทาง ไม่มีอะไรมากกว่านี้ จนสุดท้ายความที่เกรงใจมาก จึงได้ตัดใจซื้อ GPS Garmin ติดรถซะเลย คุณสองคงดีใจไม่น้อยที่ภาระนี้หมดสิ้นไปแล้ว (แต่ตอนนี้บางทีขี้เกียจเปิด GPS ก็โทรไปถามคุณสองอยู่ดี 555)

 

จัดงานฉลองปีใหม่เพื่อนฝูงชาวโซเชียล

ในแต่ละปี เราก็มีการจัด Party เลี้ยงฉลองปีใหม่ เพื่อพบปะสังสรรค์กัน ด้วยตัวเรามีความสุขมากที่ได้เป็นผู้จัดร่วมกันกับ @noot010 @kafaak @banyong ก็จะเตรียมกิจกรรมเล็กๆน้อยๆให้เพื่อนๆได้ร่วมสนุก ไม่ว่าจะเป็นการจับฉลาก งานเลี้ยงก็ผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะมีขลุกขลักไปบ้าง บางมุขที่ยุ้ยปล่อยไปก็คงมีแป้กบ้างตามประสา แต่คุณสองก็คอย backup support อยู่ตลอด

 

 

เตรียมไป ฮานอย เวียดนาม #triptwt 6วัน5คืน กับเพื่อนทั้งห้า

ปกติเวลาไปเที่ยวต่างประเทศ เราก็มักจะจองตั๋วแบบข้ามปี รอโปร 0 บาทของ AirAsia มาครั้งนี้ประจวบเหมาะ เพื่อน ๆ ก๊วน #triptwt อยากไปฮานอย-ซาปากัน ทั้ง ๆ ที่เราเคยไปแล้ว เราจินตนาการได้หมดว่าเพื่อนๆจะเจออะไรบ้าง

เราพูดกับตัวเองพร้อมครุ่นคิดในใจ “ถ้าทริปนี้มี @kafaak คนเดียวที่เป็นผู้ชาย ผู้หญิงที่เหลืออีก4คนคงจะลำบาก เพราะกาฝากคงสนใจแต่การทวีต #triptwt และต้องดูแลแฟน… เราคนเดียวก็คงดูแลเพื่อนๆไม่ไหว ยิ่งเวียดนามก็มีโจรเยอะพอสมควร”

แล้วเราจะชวนใครเพิ่มดีนะ ตั๋วโปร 0 บาทก็จองไปแล้วสำหรับ5คน @pakada @noot010 @kafaak @rainysafety @nupink ถ้าหาคนที่ 6 ได้เป็นผู้ชายจะดีมาก แต่ตั๋วคงแพงน่าดู ว่าแล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่า ชวนคุณสองดีกว่า แต่ถ้าหากเขาไม่ไป จะได้ลองชวนคนอื่นต่อ เลยWhatsapp ไปสอบถาม ปรากฏว่าสักพักได้รับคำตอบว่า “ผมไปด้วย อยากไปเวียดนามมานานแล้ว ตั๋วเท่าไหร่ก็บอกละกัน”

จากวันที่จองตั๋ว จนถึงวันเดินทางก็น่าจะประมาณเกือบ 1 ปีเต็ม เมื่อวันเดินทางไปเวียดนามมาถึง เราไปสนามบินดอนเมือง เจอคุณสองยืนรอต้อนรับอยู่หน้าประตูทางเข้า วิ่งมาช่วยยกกระเป๋า พอครบทุกคนก็ขึ้นเครื่องบิน ออกเดินทางไปถึงฮานอย

ทริปนี้ 31 มกราคม – 5 กุมภาพันธ์ 2556 รวมระยะเวลา 6 วันในการอยู่กับเพื่อนรวม 6 คน

วันที่ 1 เดินห่างคุณสองให้มากที่สุด ไม่อยากพูดด้วยสักเท่าไหร่ แต่ก็ฝากเงินกองกลางไว้กับคุณสอง 100USD เผื่อเราโดนโจรปล้น อย่างน้อยก็ยังมีเงินเหลือพอค่าทริปสำหรับเพื่อน ๆ

วันที่ 2 ยังเงียบเหมือนเดิม ไม่ค่อยพูดกัน มัวแต่สนใจคนอื่น ตกค่ำขึ้นรถไฟตู้นอนไปซาปา ช่วงนี้เริ่มมีโอกาสได้พูดคุยกันมากขึ้นเนื่องจากตู้นอยเป็นตู้เล็กๆ มีเตียง2ชั้น2ข้าง สามารถนอนได้4คน เราก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มีแต่ @kafaak นั่งเขียน blog ไปเรื่อย ๆ สุดท้ายชายหนุ่มทั้งสองก็ไปนอนตู้นอนข้าง ๆ ราตรีสวัสดิ์

วันที่ 3 ตื่นเช้ามาพาเพื่อน ๆ ไป Trekking ที่ซาปา ระยะทางรวม 8 กิโลเมตร ขณะเดือนไปได้กิโลเมตรที่ 3 เราก็เพลิดเพลินมีความสุขในการชมวิวเป็นอย่างมาก จู่ ๆ ได้ยินคุณสองพูดบ่นเสียงดังเป็นครั้งแรกในทริป “เฮ่อ… เดินไม่ไหวแล้วนะ เหนื่อยมาก”  ไอ้เราเป็นผู้จัดทริปก็เริ่มไม่สบายใจที่มีลูกทัวร์คนนึงพูดเช่นนี้ ความกังวลจึงตกมาที่เรา ก็พยายามคิดว่า อ่อ เพิ่งจะรู้ว่านายคนนี้เป็นลูกคุณหนู ฉันมาที่นี่รอบที่ 2 แล้วยังเดินสนุก ๆ อยู่เลย ก็เลยไปถาม @noot010 ว่าทำไมคุณสองพูดเหมือนหงุดหงิดเรามากที่เราพามาเดินลำบาก ๆ นุทเลยบอกว่า สงสัยคงไม่ได้ดื่มกาแฟ คงจะหงุดหงิดมั้ง … คราวนี้ก็กังวลใหญ่เลยเพราะเดินมา 4 กิโลแล้ว เหลืออีกตั้ง 4 กิโล ไม่มีใครช่วยแบกหามด้วยนะ

ตกเย็น เหมือนเราจะอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทานอาหารเย็นก็อยากอ้วก รีบวิ่งไปห้องน้ำ คุณสองรีบตามมาช่วย มาคอยดูแลเป็นเทพบุตรขี่ม้าขาวมาก ๆ เราเริ่มครุ่นคิดอยู่ในใจว่า ทำไมผู้ชายคนนี้ช่างดีกับฉันเสียเหลือเกิน ความทรงจำในอดีตย้อนกลับมาใหม่อีกครั้ง

วันที่ 4 เริ่มแคร์ความรู้สึกคุณสองมากขึ้น ได้นั่งรถตู้ข้ามเมืองเพื่อไปเที่ยว ได้นั่งใกล้กัน อยู่ดี ๆ คุณสองก็เอามือมาแตะหน้าผาก แล้วพูดว่า “เป็นไงยุ้ย หายดีหรือยัง ผมห่วงคุณแทบแย่” วินาทีนั้นตกใจมากแล้วก็เริ่มคิดทบทวน “หรือจะเป็นคนนี้ คนที่เราตามหา คนที่เป็นม้านอกสายตามาตลอดเวลา” พอตกเย็นก็รีบกลับจากซาปามุ่งหน้า Lao Cai เพื่อรอรถไฟกลับฮานอย ระหว่างรอก็ Develop Wine วันนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ แต่รู้ว่าคุณสองชอบดื่มไวน์ และมีความสามารถพิเศษในการชิมไวน์ ซึมซับการดื่มไวน์เพื่อสร้างบรรยากาศ(ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร) ก็เลยสอนเพื่อน ๆ Develop Wine ทั้งแกงค์เลย โดยเฉพาะ กาฝาก กับ ยุ้ย ถึงกับถ่ายทำวีดีโอไว้ดูเล่น ๆ ขำ ๆ

วีดีโอการ Develop Wine ของ @kafaak >> http://www.youtube.com/watch?v=fjH6ZiTAimA

วีดีโอการ Develop Wine ของ @pakada >> http://www.youtube.com/watch?v=ede7rEDVSJ8

วันที่ 5 ไป Dinner ณ Avalon ที่พี่นุ้ย @anothai2010 แนะนำมา ร้านนี้เป็น Roof Top ที่สวยที่สุดในฮานอย บรรยากาศดีมาก อาหารอร่อยสุด ๆ แถมราคาไม่แพงเลย จำได้ว่าในวงสนทนา เราก็เปิดประเด็นถามเพื่อน ๆ แต่ละคนว่า “เพื่อน ๆ ชอบอะไรในการจัด #triptwt ครั้งนี้มากที่สุด” ทุกคนก็ตอบอย่างสนุกสนาน นู่นบ้าง นี่บ้าง แล้วก็มาสะดุดที่คำตอบของคุณสองว่า “ผมชอบผู้จัดทริปที่ทำให้ทุกคนมีความสุข สนุกสนาน จบลงได้ด้วยดี” เอาหละสิ กานดาหน้าแดงแล้วทีนี้ ^^

วันที่ 6 บินกลับกรุงเทพฯจำได้ว่าบนเครื่องบิน คุณสองพูดกับเราว่า “จบทริปนี้ คุณก็คงไม่มีใครให้ใช้งาน ไม่มีใครให้ช่วยเหลือแล้วนะ … แล้วคุณจะคิดถึงผม”

พอถึงสนามบินดอนเมือง เรานัดน้องคนนึงเพื่อรับเอกสารแถวสาทร ความที่งกค่าแทกซี่และเห็นว่า บ้านคุณสองอยู่บางรัก ตึกอื้อจื่อเหลียงเป็นทางผ่านแน่นอน จึงขอนั่งแทกซี่ไปด้วย พยายามบอกว่าจะขอลากกระเป๋าลงไปเอง ให้คุณสองกลับบ้านต่อเลย ไม่ต้องห่วง แต่ก็ไม่สำเร็จ สรุปลากกระเป๋าเดินทางใบโตลงมาทั้งคู่ เหอๆนี่ฉันทำให้เขาลำบากไหมเนี่ย

เราวิ่งเข้าไปรับเอกสาร ออกมา เที่ยงพอดี ชวนทานข้าว และต้องประหลาดใจว่ากับข้าวที่คุณสองสั่งให้นั้น มันเป็นของโปรดทั้งนั้นเลย จำได้อย่างไรนี่ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว..งงมาก

เอาหละค่า จุดเชื่อมโยงความสัมพันธ์แบบนี้ น่าอัศจรรย์ใจมากไหมคะ เคยได้ยินคำนี้ไหม

“คนที่ใช่ ต่อให้ไปไกลแค่ไหน คุณจะกลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง และหนีกันไม่พ้นตลอดไป”

และมันก็เกิดขึ้นจริง เราคุยกันแบบมาราธอนไปเรื่อย ๆ ทุกวันผ่าน Line Call จนถึง 7 เมษายน 2556  ตอนค่ำๆ จำรายละเอียดเรื่องไม่ค่อยได้ แต่คุณสองพูดประโยคนึงว่า “เราคุยกันขนาดนี้ ผมทำขนาดนี้ ไม่เรียกผมว่าแฟน แล้วคุณจะเรียกผมว่าอะไรดี” 5555 ด้วยคำพูดนั้นเราจึงเป็นแฟนกัน คุณสองก็ดีใจมากรีบพิมพ์ไปบอกเพื่อนสนิทที่อยู่ออสเตรเลียว่า “กูมีแฟนแล้ว เย่!”

เราก็คบหาดูใจกันแบบไวมาก เนื่องด้วยความที่สนิทกันอยู่แล้วมาหลายปี เข้าตำรา “ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่” มันจึงไปอย่างไวมาก จนเชื่อสนิทใจทั้งคู่ได้อย่างง่ายดายว่า “ไม่มีวันไหนที่เราจะคิดประสงค์ร้ายต่อกัน”

เราไม่เคยรู้ว่าการดูแลให้ดีที่สุดนั้นเป็นอย่างไร จนวันที่เราต้องป่วยเข้าโรงหมอ และทุกครั้งเมื่อโทรศัพท์ไปบอก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คุณสองจะมารับที่ Office ไปโรงพยาบาล กรณีนึงปวดท้องตอนตี 2 เราต้องนั่งแทกซี่ไปโรงพยาบาล แล้วค่อยโทรไปบอก คุณสองตื่นซิ่งรถจากบ้านมาดูอาการที่โรงพยาบาล เราก็แสนจะเกรงใจ เพราะสภาพหน้าตาที่มาเหมือนกำลังนอนอยู่บนที่นอน

และล่าสุด อาหารเป็นพิษ คุณสองไปนอนเฝ้าที่โรงพยาบาล 3 คืนรวด จนพยาบาลเช็ดตัวไปก็กระซิบบอกเราว่า “พี่คะ ๆ พยาบาลข้างนอกเขาอิจฉาพี่กันหมดที่มีแฟนมาดูแลขนาดนี้ คนไข้คนอื่นไม่ค่อยมีแบบนี้เลยค่ะ” คุณสองได้คะแนนจากเราไปเยอะมากเพราะเหตุการณ์นี้

 

 

อีกนิดเดียวก็ใกล้จะจบไดอารี่ฉบับนี้แล้วค่ะ…มาต่อกันที่ใกล้บทสรุป 1 ปีที่ผ่านมาดีกว่า 🙂

 

ในแต่ละเดือนก็มีช่วงทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกัน สุข ทุกข์ ยิ้ม หัวเราะ เศร้า ดีใจ เสียใจ ทุกความรู้สึกมันก็ทำให้เราเรียนรู้พฤติกรรมหลายอย่างว่าอนาคตจะไปด้วยกันได้ไหม บางทีก็สับสน จิตตกถามกลับไปว่า “เนี่ย เราคงเข้ากันไม่ได้ อนาคตจะไปด้วยกันไม่ได้แหง ๆ” คุณสองตอบว่า “ผมก็ไม่รู้หรอกอนาคตจะอยู่ด้วยกันได้ไหม ใครจะไปคาดเดาอนาคตได้ แต่ถ้าวันนี้มันโอเคอยู่ ก็อย่าคิดเยอะ คุณเครียดผมก็จะเครียดตามไปด้วย” ด้วยคำพูดนี้ก็ทำให้เราหยุดคิดจริง ๆ

และแล้ววันนี้ก็มาถึง 7 เมษายน 2557 ครบรอบ 1 ปีเต็มที่เป็นแฟนกัน ก็มีความรู้สึกว่า โห เก่งจัง ครบปีแล้วเหรอเนี่ย ในที่สุดก็ครบจนได้ ทั้งที่ไม่เคยมั่นใจเลยว่าจะเป็นไปได้ คิดตลอดเสียด้วยซ้ำว่าเฮ่อ จะสิ้นสุดลงตรงไหนเนี่ย … ต้องขอบคุณคุณสองที่ช่วยกันประคับประคองสุด ๆ อย่างไรก็ขอให้เกิดแต่สิ่งดี ๆ ในชีวิตต่อไปจากนี้

แต่ก่อนสิ่งที่เราคิดหยิ่งผยอง มั่นใจอยู่เสมอว่า เราเก่ง สวย เริ่ด ใครที่มาเป็นแฟนเรานั้นถือเป็นโชคดีมาก

มาวันนี้ อยากบอกคุณสองว่า “ยุ้ยโชคดีมากที่มีคุณสองเป็นแฟนค่ะ”

Happy 1st Anniversary of Us

@pakada

 

ข้อคิดที่ได้จาก 1 ปีที่ผ่านมา
+ ความอดทน ใช้ได้สำหรับคนรอบข้างเท่านั้น ใครจะพูดอะไรเกี่ยวกับเราอย่างไร ไม่ถูกใจ ขอให้หนักแน่น ให้ใช้ความอดทนให้มาก แต่อย่าอดทนกับคนสำคัญข้างตัว เพราะถ้าวันนึงเหลืออด อดทนกันไม่ไหว มันจะระเบิดยับเยิน ดังนั้นมีอะไรทนไม่ได้ ไม่ชอบ ให้พูดตรง ๆ ถ้าพร้อมจะปรับตัวเข้าหากัน ก็แปลว่าความรักคงแข็งแรงมั่นคงมากพอจนพิสูจน์ได้ว่า “เหมือนกันเพื่อชอบ ต่างกันเพื่อรัก” เป็นเรื่องจริง

+ คิดเสมอว่าเธอสำคัญที่สุดในชีวิต และแน่นอน เราจะไม่มีวันทำร้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต เราจะดูแลกันให้ดีที่สุด และที่สำคัญมีอะไรก็พูดกัน อย่าโกหก ขอให้เป็นคนตรงไปตรงมา โปร่งใส ตรวจสอบได้

+ ทะเลาะกันอย่างไร จบไม่ได้ก็เงียบ ๆ กันไปก่อน ให้ความรู้สึกมันเบาขึ้น อย่าปะทะ พอผ่านพ้นเวลามาสักพัก มันจะดีขึ้นจนงงว่า นี่เราทะเลาะอะไรกันเหรอ แล้วทุกครั้งที่ดีกัน ความสัมพันธ์มันจะดีขึ้นนะ

+ อย่าท้าเลิก ไม่มีใครหรอกที่ชอบฟังคำนี้ เวลาที่ท้าเลิก ให้คิดไว้เลยว่าถ้าเขาไปจากชีวิตเราจริงๆ เราจะเป็นอย่างไร

+ พูดจาดี ถ้อยทีถ้อยอาศัย ชื่นชม ให้กำลังใจกัน ใช้คำพูดเชิงบวก หาเรื่องนู่นนี่มาเล่าให้สนุกสนาน

+ คิดว่าเขาเป็นตัวเรา เราเป็นตัวเขา ความเห็นแก่ตัวเองจะลดลงไปเยอะเลย

+ จะคิดตัดสินใจเรื่องอะไร อย่าด่วนสรุป คิดเอง เออเอง ชงเอง จบเอง ต้องปรึกษากันก่อน และยอมรับฟังข้อคิดเห็นนั้น ๆ ถึงเห็นด้วยไม่หมด แต่นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ยังดี คนช่วยคิดจะได้ไม่เสียใจ

+ มองเห็นเสมอ ว่าผู้ชายคือ Super Hero ของเรา และ ฝ่ายชายก็เห็นเสมอว่าผู้หญิงเป็น Wonder Woman ของเรา คู่ของเรามันช่างน่าวิเศษจริง ๆ นะจอร์ช

+ “ขอบคุณจ้า ขอโทษจ้า ให้อภัยจ้า”  3 คำนี้ทำให้ทุกสถานการณ์จบลงได้ด้วยดีทุกครั้ง

+ รักกันสองคนนั้นไม่ใช่ แต่ต้องคอยห่วงใย ดูแลครอบครัวของแต่ละฝ่ายด้วย

+ ถามกันทุกวันห้ามขาดว่า รักไหม คิดถึงไหม วันนี้คิดถึงกัน รักกันขนาดเท่าไหน ถามแบบนี้ ตอบไม่เหมือนกันสักวัน สนุกดีนะ 555

===== จบแล้วค่ะ=====