เมื่อคืนวันอาทิตย์ที่ผ่านมา คิดได้ว่าก่อนนอนคืนนี้ เราจะต้องหาหนังสืออ่านสร้างพลังในการทำงานวันรุ่งขึ้นซะหน่อย เพราะเป็นวันแรกในการทำงานปี 2016 เปิดตู้หนังสือไป ก็เจอเล่มนึง เป็นเล่มที่พี่โจ @joe9l9 ซื้อให้เป็นของขวัญไว้สักพักนึงแล้ว ยังไม่ได้อ่านสักที เอาหละ คิดในใจว่าจะต้องอ่านให้จบให้ได้ในคืนนี้ ต้องได้อะไรดี ๆ จากผู้เขียนแน่นอน

ปกติเป็นคนอ่านหนังสือข้าม ๆ หน้า เพราะไม่ค่อยจะอดทนกับการอ่านหนังสือครบตัวอักษรสักเท่าไหร่นัก บางครั้งเปิดผ่าน ๆ แป๊บเดียวก็วางละ อ่านไม่เคยจบเลย แต่หนังสือเล่มนี้ เจ๊จง ถ่ายทอดได้เป็นอย่างดีมาก สำเนียงบางอย่างที่พูดในหนังสือ ไม่ต่างกับตัวจริงเสียงจริงที่ได้เคยเจอเจ๊มาก่อน

บอกตรง ๆ ว่าแม้จะเจอเจ๊จงตามงานต่าง ๆ ไปเจอกันงานปีใหม่ ไปร่วมทริปท่องเที่ยวกัน ก็ไม่เคยรู้ประวัติเจ๊ขนาดนี้มาก่อน เราเปิดอ่านครบทุกหน้า ครบทุกตัวอักษรจริง ๆ แล้วก็รู้สึกได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ทำไมลำบากขนาดนี้ เก่งขนาดนี้ เป็นทั้งบุ๋นกับบู๊ได้ในคนคนเดียวกัน ขยัน แกร่ง ฉลาด อดทน อ่านจนถึงหน้าสุดท้ายเราได้ข้อคิดหลายอย่างมาก ๆ ที่สามารถเอามาใช้กับชีวิตจริงและชีวิตการทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งชีวิตการเป็นหัวหน้าที่บางทีมีเรื่องให้คิดหลายอย่าง ไม่ได้เฉพาะคิดแต่เรื่องงานของตัวเองเท่านั้น

อ่านจบ ปิดหนังสือ หลับตานอน ก็ย้อนคิดว่า เอ แล้วเราเจอเจ๊จงครั้งแรกที่ไหน น่าจะเป็นงาน VolunteerConnex อาสาประเทศไทยที่ชาว Tweetple มารวมตัวกันเพื่อทำงานการกุศลช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิที่ประเทศญี่ปุ่น เจ๊จงก็เป็นหนึ่งในชาว Tweetple ที่เล่นทวิตเตอร์ตอบโต้กันอย่างสนุกสนาน

จำได้ว่าในงาน VolunteerConnex มีการเปิดบูทจำหน่ายสินค้าและกิจกรรมต่าง ๆ เรายืน ๆ กับเพื่อน ๆ อยู่ สักพักเจ๊จงมาพร้อมกับถุงพลาสติกใส่ข้าวหมูทอดจำนวนหลายร้อยชุดชุดเห็นจะได้ แกบอกว่า เอ้า ไปช่วยกันเดินขายทั่วสยามสแควร์กัน ขายได้เท่าไหร่ไม่หักค่าใช้จ่าย เอาไปช่วยเขาหมดเลย เราก็ได้เป็นหน่วยเดินตามเจ๊กับเพื่อนอีก2คน ช่วยกันตะโกน “หมูทอดเจ๊จงมาแล้วค่ะ วันนี้เจ๊มาเอง ช่วยซื้อกันด้วยนะคะ ชุดละ 20 บาท ช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิที่ญี่ปุ่น” พูดวน ๆ ซ้ำอยู่อย่างนี้ เดินอยู่ไม่ถึงชั่วโมงข้าวหมูทอดก็หมดในพริบตา เรายังทึ่งอยู่เลยว่า คนอะไร ใจบุญ ใจงาม เป็นผู้ใหญ่ที่น่ายกมือไหว้ด้วยความนับถือจริง ๆ

ก็ต้องขอขอบคุณเจ๊ที่เขียนหนังสือเล่มนี้ออกมาได้ดี ถ้าแล้วมีคนถามว่า ในเมืองไทย พอจะรู้จักใครไหมที่ “ไม่อายทำกิน ไม่หมิ่นเงินน้อย ไม่คอยวาสนา” ก็ขอบอกว่า หน้าเจ๊จงลอยมาเลยเป็นคนแรก ๆ เลย

สุดท้ายอยากให้ทุกคนทั้งที่กำลังท้อแท้ หรือ คนธรรมดาทั่วไปได้อ่านหนังสือเล่มนี้ ขนาดเราทำงานออฟฟิศนั่งในห้องแอร์เย็นฉ่ำยังได้ข้อคิดจากเจ๊จงที่อยู่แต่ที่ทำงานสภาพร้อน ๆ ตลอด ลำบากมาทั้งชีวิต

แล้วคุณจะไม่ได้อะไรเชียวเหรอ